De laatste lange rit, rondje Moerdijk ofwel Jacco Paauw Classic, staat op het programma. Die is vorig jaar goed bevallen. De weerberichten op vrijdagavond zijn veelbelovend, de rest van het land regen, maar Zeeland en Zuid-Holland droog. Geen reden om op de buienradar te kijken toch? Om 11.00 uur regen, ach dat zal zo wel over zijn. Evenals de andere 15 aanwezigen ben ik positief gestemd. Met het slaan van de klok wordt er vertrokken, Jaspert is laat, maar heeft geluk dat Marco achterom kijkt en een oranje vlekje ontwaart, zodat ze bij Poortvliet weer kunnen aansluiten. Onderweg blijft het lekker doorregenen. Voor de boeren geen belemmering, de oogst moet van het land af. Gaandeweg komen we steeds meer wegen tegen die door de modder niet meer te zien zijn. Het sproeiwater vermengd met klodders modder spuit ons om de oren. Bij Steenbergen draait Bas terug, zijn zicht is nagenoeg nul, naar later blijkt de slimste actie van de dag. De eerste onvermijdbare lekke band is voor Simon. Even later bij Zevenbergen een opvallende communicatie stoornis. De eerste zes rijden na de plaspauze gezwind weg, horen het geroep van achter niet en missen de afslag. Een kilometer verder wachten ze in de gedachte dat er panne is. Intussen ziet de rest ze staan en proberen door wat vrolijk zwaaiwerk de aandacht te trekken. Mobiele telefoons helpen ook al niet als ze niet worden opgepakt. Uiteindelijk is er contact en komt men terug. Helaas direct de tweede lekke band voor Marco. Celesta is intussen zover afgekoeld dat ze een noodoproep huiswaarts doet. Zij wordt in Zevenbergen opgehaald. Jacco die z’n best heeft gedaan op de route, waar we nu niet zoveel aandacht voor hebben,  leidt ons rond Zevenbergen. Helaas die modder was op de GPX niet te zien. Als ik zie dat de modder van de weg geschept wordt met een shovel begin ik enige twijfels te krijgen of we nog thuis komen. Intussen wordt er voorin, getergd door zoveel ellende nog stevig doorgereden in die bagger. Helaas even later weer lek, we zitten pas op 60 km en de bandjes en patronen gaan nou wel erg snel. Ondertussen moet Roel met z’n voet remmen, de remblokjes slijten als een gek in deze omstandigheden. Gelukkig halen we de stop in Strijensas ongeschonden, nou is de grote vraag of we wel binnenkomen, we zien eruit als een beest. Gelukkig kunnen ze in dit weer wel wat extra klandizie gebruiken en de andere twee gasten zien er ook wel de lol van in. Een paar mooie fotomomentjes en de nodige hilariteit over onze eigen ellende lol verhogen de stemming aanmerkelijk. Marco heeft naast een bankschroef zowaar ook nog een paar remblokjes in het zadeltasje, zodat Roel geholpen kan worden. Marco zelf besluit verder met één been te remmen, maar hij is dan ook vrachtwagen chauffeur en mountainbiker, geen probleem. Na de stop richting Numansdorp midden in een zware bui, volgende lekke band, wederom is Simon de sigaar. We kunnen even terecht onder het afdak van een bed en breakfast om de schade te herstellen. Die mensen liggen nog net niet in deuk om onze verschijning. Dan na Numansdorp bij het overgaan van de Haringvliet na ruim 120 km eindelijk droog. Er komt zelfs een klein zonnetje. Het tempo gaat omhoog, maar sommige moeten de tol voor de ontberingen betalen, zodat we toch weer wat temperen. De klok slaat al vijfen als we in Smerdiek aankomen na 150 km, de koffie staat bruin en Mike komt aanlopen met taart. Leen onze oudste lid en groot sportman is 76 geworden. Als hij wat later binnenkomt, zingen we hem uit volle borst toe, klinkt nog niet eens slecht. Na zo’n rit kan het winterseizoen alleen maar geweldig worden, de slechtste rit hebben we immers al gehad.

---