Storm en regen deze week, wat moest dat worden. Jaap reist in noodweer donderdag al af naar Limburg. Marco en Wim volgen een dag later. Op de camping valt het mee met de modder, maar de regen komt geregeld goed naar beneden. Natuurlijk wordt er gekozen voor een professionele voorbereiding. Dat betekent koolhydraten tanken. ’s-Middags een ambachtelijk kersenvlaaitje wat Marco en Patricia hebben weten te scoren en s’-avonds aan de pasta bij de Italiaan, gezellig hoor. Als zaterdagmorgen Arjen en Simon arriveren zijn de donkere wolken vervangen door een blauwe lucht met zon. Wel een beetje fris dus de lange mouwen en beenstukken gaan aan. De vrouwen worden ook prettig verrast. Carmen is mee afgereisd voor een dagje Limburg. Bij het vertrek even overleg want met zoveel klimgeweld is het vooraf niet duidelijk of we bij elkaar kunnen blijven, dat moet zich onderweg wijzen. De organisatie heeft nieuwe routes uitgezet. Hadden ze misschien eerder moeten doen, de Maasvallei en Voerstreek met z’n slechte wegen zijn niet bij een ieder geliefd. Al na 7 km de eerste lekke band voor Simon en op 10 km de tweede voor Arjen. Die heeft zelfs de reserve buitenband nodig. Gelukkig blijft het daar even bij. Op een enkel fietspadje na goede wegen, een hele verbetering. Eerst maken we een mooi lusje door Limburg om vervolgens België in te duiken. De Loorberg, Camerig en het Drielandenpunt zijn zo’n beetje de enigste bekende klimmetjes die we tegenkomen. We gaan echter constant op en neer over een mooie route met vele vergezichten. Arjan en Jaap gaan fluitend naar boven., Wim en Marco volgen op een stukje en ook op Simon hoeven we niet lang te wachten. Hij heeft deze keer de adviezen ter harte genomen en gaat prima in eigen tempo met het kleine molentje naar boven. Het scheelt natuurlijk veel dat Jacco er niet is om hem naar de Kuota te helpen. Op de vele glooiende stukken gaat het tempo er lekker in en ook Marco en Simon steken hun neus van voren aan het venster. Je kan aan de mannen zien dat er IJsselmeer kilometers in de benen zitten. We passeren het ene na het andere groepje. Volgens onze expert Arjan gaan we niet zo hard, dus dan moet de rest wel erg langzaam gaan. De verzorging is weer prima in orde en na de eerste stop gaat de 160 km route met een ruime lus Duitsland in. Hier hebben we echt alle ruimte voor onszelf. Dertig kilometer voor het eind nog een lek bandje voor Marco. Prima timing, er passeert net een buitje terwijl wij bij een schuur staan. Wim heeft Kees z’n advies in de wind geslagen en vergeet de laatste stroopwafel met als gevolg een hongerklopje in de laatste twintig. Gelukkig zit er nog een noodgelletje van Simon in de rugzak wat na een paar kilometer weer aanslaat. Terug bij de tent in St. Geertruid, waar de stemming er al goed in zit, zijn we het er over eens dat het een toprit was. Op de camping zijn de vrouwen ook in hun nopjes. Het dagje Maastricht was reuze. Als Marco dan ook nog eens om de hoek komt zetten paling, zalm en crackers kan onze dag helemaal niet meer kapot. In de avonduren worden bij de Wok van Jaap de laatste gaatjes nog eens gevuld. Vrees dat er meer calorieën zijn aangevuld als verbrand.

---